Διπλανές πόρτες σε μια γειτονιά στην πόλη μας.

Διπλανές πόρτες σε μια γειτονιά στην πόλη μας. Όλες τους όμως έχουν κάτι κοινό! Έχουν να µας πουν µια ιστορία, µια ιστορία που κανείς μας δεν θα την δει στο σινεμά και δεν θα την διαβάσουμε σε κάποιο βιβλίο, µια ιστορία που το µόνο που χρειάζεται για να πάρει πνοή και να γίνει αληθινή είναι η δική μας φαντασία και του κάθε περαστικού διαβάτη με βοηθό την νοσταλγία του. Θαρρούμε πως αν κλείσουμε για λίγο τα µάτια, θα δούμε μπροστά από τις παλιές αυτές πόρτες να εκτυλίσσονται κάθε λογής νοσταλγικές ιστορίες! Μπορεί ίσως να ακούσουμε από μακριά τα μικρά κοντοκουρεμένα παιδιά μια άλλης εποχής, ξυπόλυτα στον χωματόδρομο, φορώντας κοντά παντελονάκια και φανελάκια να τρέχουν πίσω από µια πάνινη κουρελιασμένη µπάλα, μπορεί να τα δούμε να τρέχουν και να προσπερνούν την παλιά αυτή πόρτα, μπορεί να δούμε και μικρά κορίτσια να παίζουν κουτσό, μήλα και άλλα παιχνίδια στον δρόμο, ίσως να οραματιστούμε και έναν γέροντα με το μπαστούνι του να στέκεται στο κατώφλι και χαμογελαστός να καμαρώνει το εγγονάκι του που μόλις περπάτησε, μπορεί να δούμε και τις γενιές που πέρασαν και συναντήθηκαν. Μπορούμε να φανταστούμε μια γιαγιά στο κατώφλι να πλέκει χαμογελαστή να βλέπει τα παιδιά να παίζουν και να χαίρεται. Πόσες ιστορίες μπορεί κανείς να οραματιστεί μπροστά από µια παλιά πόρτα! Οι καιροί όμως άλλαξαν. Οι παλιές πόρτες μοιάζουν πια ξοφλημένες, άλλες κατεστραμμένες, άλλες ευτυχώς καλά διατηρημένες, άλλες ξεχασμένες και ρυτιδιασμένες, κρατούν γερά τις μεγάλες τους αλυσίδες µε τα λουκέτα σε κάθε γωνιά της πόλης και θαρρεί κανείς πως έχουν κατεβάσει τα βλέφαρα σε µια σύγχρονη εποχή που τρέχει µε ιλιγγιώδεις ρυθμούς και αναπολούν τα χρόνια τα παλιά, εποχές απλές και συνάμα μαγικές, εποχές που έφυγαν αλλά δεν ξεχάστηκαν!