Μία
από τις αγαπημένες μου εικόνες της Έδεσσας από καρτ ποστάλ της εποχής.
Το ρολόι να είναι περήφανο και ορατό και πίσω η Μοναστηρίου, με πεζούς
αμέριμνους επί της οδού. Με διώροφα και τριώροφα, αρκετά από τα οποία
υπάρχουν ακόμη… Μετά, κατά τη δεκαετία του 1970, συνεργάστηκαν τέσσερις
πλευρές : η πολιτεία, που αύξησε τους συντελεστές δόμησης, οι
οικοπεδούχοι που διέθεταν τα μπον-φιλέ, οι εργολάβοι που προσήλκυαν
πελάτες προσφέροντας το όνειρο του διαμερίσματος και οι δανειστές,
που έκανα το όνειρο εφικτό. Έτσι εφευρέθηκε μέθοδος της εθνικής
αναδόμησης, γνωστή ως «αντιπαροχή»… Οι πόλεις πλέον έμοιασαν πολύ
περισσότερο στην Αθήνα, οι οικοδομές ψήλωσαν και οι ένοικοι βρέθηκαν
πολύ-πολύ κοντά με άλλους, συχνά αγνώστους. Τους είχαν από πάνω τους,
από κάτω τους, στα δεξιά, στα αριστερά, παντού. Σε κάποιες περιπτώσεις
και ο του απέναντι μπαλκονιού ήταν σε απόσταση χειραψίας… Αυτή η έντονη
σύμπτυξη όμως, τελικά απομάκρυνε τις καρδιές των ανθρώπων… Έγιναν πιο
«ουδέτεροι», πιο «ευρωπαίοι»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε